spelen

Hoe schakel je de onzekere, oordelende zelf uit zodat je kan gaan spelen?
Ik denk door niet doelgericht te werken naar een eind resultaat maar
jezelf de ruimte en toestemming geven om te spelen. Om andere wegen in de te slaan. Er gaan meerdere wegen naar Rome en via al die verschillende wegen doe je andere ervaringen op en kom je op andere manier in Rome aan. Maar als het doel is naar Rome te komen, dan kan je de snelste route nemen, bij wijze van spreken met het vliegtuig of je gaat dwalen op de fiets en ervaren. Je neemt de ruimte om onderweg verrast te worden en misschien...misschien kom je dan wel niet eens in Rome aan, maar in Napels!

In een artistiek proces gaat spelen denk ik ook heel erg over verbeelding. Om in je verbeelding op te kunnen gaan en niet te doden met rationele gedachten over bijvoorbeeld of iets mogelijk is of wat voor zin het heeft.

Om te kunnen spelen tijdens een artistiek proces is het denk ik ook belangrijk om de onzekerheid te omarmen. Het risico. Als je in een artistiek proces gaat spelen weet je immers niet wat de uitkomst is. Misschien is er helemaal geen resultaat en ga je de dag erna gewoon opnieuw of verder spelen. Ik denk dat je daarmee de druk van de ketel afhaalt. Het hoeft niet altijd meteen iets te worden of te zijn.

Dat spelen lukt mij beter wanneer ik samenwerk. Het is dan alsof de ander mij ook toestemming geeft om te spelen. We doen het samen. Anderen zien er een belang in, dan kan ik daar wat makkelijker in mee gaan. Al probeer ik nu ook juist mijzelf toestemming te geven om te spelen door het belang van spelen in te zien.

Tijdens de labdag waarin ik onderzocht wat een maanprocedure is, heb ik Eva en Carry gevraagd mij een maanprocedure te geven.
Dat idee was ontstaan vanuit de simpele gedachte, wat doet een kind als hij iets niet weet? Zelf op onderzoek uitgaan en een volwassene of een ander vragen.

Het was een hele leuke speelse ervaring. We waren samen in de maanprocedure en konden samen associëren. We hadden plezier en zo spelenderwijs kwamen er ook nog mooie voorstellen voor vervolgen.

De samenwerking was voor mij een oplossing om vrijer te werken en tijdens het werken minder snel te oordelen. Meer spelen, meer plezier en te sparren wat soms tot goede ideeën kan leiden. Maar ik denk wel dat dit sterk afhankelijk is van met wie je samenwerkt.

Bij mijn medestudent Hans lijk ik het spelen goed te kunnen zien. Als ik naar Hans kijk hoe hij maakt lijk ik daar plezier in te zien. Het komt over als trouw aan je zelf zijn. Er kan wel een druk zijn om een resultaat te willen behalen, het pure bezig zijn met het maken met materialen, daar lijk ik plezier in te zien. Een plezier die ik zelf ervaar met tekenen.

Waar ik ook het spelen ervoer was tijdens het schrijven van de tekst van 'Stad van de ochtendschimmen'. De opdracht van Yorick Karseboom was om een tekst te schrijven over een heterotopia in Groningen. Ik bedacht het tijdstip vroeg in de ochtend en heb zo 'Stad van de ochtendschimmen' geschreven.
Het drempel lag ook lager, want ik ben geen schrijver. Ik probeerde iets nieuws waar ik wel gebruik kon maken van mijn verbeelding en intuïtie. Ik schreef gewoon wat in mij op kwam. De tekst was ook zo geschreven en ik heb er erg veel plezier in gehad.
Het lijkt dan ook te helpen om iets nieuws te proberen als ik wil spelen en ontdekken.