Hart en hoofd

Wanneer hart en hoofd samen werken. Het is iets wat mij de laatste tijd heel erg bezig houdt. We leven in een wereld waarin we veel in ons hoofd zitten maar we leven ook met ons hart. Ik heb het idee dat we in een doelgerichte maatschappij leven. Over de relatie daarin met kunst heb ik in mijn essay 'Paradox van de succesvolle kunstenaar' geschreven.
Ervaar ik druk omdat er verwacht wordt dat ik doelen behaal als maker? Is dit interne of externe druk? Of beide?

In mijn artistieke proces kan ik soms wat teveel in mijn hoofd zitten met vragen en zelf oordeel. Ik blokkeer dan omdat ik te ver verwijderd ben van het voelen en ervaren. Ik lijk alles te willen voorspellen om doelen te behalen maar zo werkt het niet. Eigenlijk ben ik mijn ideeën dan aan het dood analyseren omdat ze zinvol moeten zijn. Van belang om mijzelf daadwerkelijk tijd te geven om er mee aan de slag te gaan.

Afgelopen half jaar ben ik meer met mijn gevoel bezig geweest en dit proberen te integrëren in mijn artistieke proces. Wat voel ik precies? Wat gaat mij echt aan het hart? Waar wil ik iets mee of over maken omdat het mij interesseert? Daar vind ik ook het plezier en maakt het werken een stuk leuker. Maar ik probeer het ook in mijn werken toe te passen door mijzelf niet te dwingen ergens mee door te gaan als ik het niet meer kan opbrengen. Ik ga dan even wandelen of iets anders doen. Hierdoor neem ik afstand en vaak als ik terugkom heb ik mijn interesse en motivatie hervonden. Het komt er eigenlijk op neer dat ik meer handel naar gevoel in plaats van hoofd.
Het gaat om een balans, want zowel dat hoofd als het hart in zinnig.

Ik ben nieuwsgierig naar wat voor manieren je kan verzinnen om wat bewuster deze processen te kunnen afwisselen. Moeten we kunstacademie studenten leren om meer naar hun gevoel te luisteren en uit hun hoofd te gaan? Om vertrouwen te krijgen om je eigen interesses achterna te gaan?

Bij het experimenteren met fotograferen op tijd en gevoel heb ik samen met medestudenten Carry, Esther en Sifra foto's gemaakt. We hadden een wekker gezet om de 7 minuten en elke keer als de wekker ging moesten we een foto maken van iets wat ons gevoel op dat moment representeerde. Dit hebben we allen individueel gedaan om later onze verschillende foto's naast elkaar te leggen. De simpele spelregels maakten dat wij echt snel gewoon een foto maakten. De wekker ging en je maakte een foto. Dit deden we tijdens een wandeling door Groningen. Het was interessant om te zien hoe verschillend wij de opdracht uitvoerden. Als tweede stap hebben we daarna de woorden van ons gevoel gedeeld en daar meerdere teksten bij geschreven. Ik zie deze opdracht als een voorbeeld van hoe hoofd en hart samen werken. Het hoofd stelt de spelregels op en het gevoel geeft er invulling aan.

.